Hooligans, Zwarte Piet en Escobar: Los in Colombia

Anderhalve week geleden konden we uitgeput nog net een verhaal typen over onze eerste weken in het fantastische Colombia, waar we ons eerste hoogtepunt te pakken hadden in de Ciudad Perdida. Nu, in een relaxed hostel in onze eerste stop in Ecuador, op de vooravond van de volgende reeks natuur-visueel geweld, lijkt het ons een goed idee om te laten weten wat we in de tussentijd gedaan hebben..

De ochtend na de tocht werden we vroeg uit bed getrommeld voor een helse trip in een 400 pk vaarmonster, type afrikaanse vluchtingenboot. Na anderhalf uur grote klappen en zout (doei horloge) kwamen we op de bestemming aan: Tayrona Park. Het mooiste strand van Colombia met alles erop en eraan. Wit zand, mooie rotsen, hangmatten, fruitsapverkopers en wandelpaden naar andere verlaten stranden. Hier hadden we prachtige foto’s van, maar een combinatie van een verlaten strand, een mooie rots en het verlangen naar een foto met timer betekende het einde van Arjens camera in de vorm van een zeemansgraf. Gelukkig kon zijn telefoon als vervanger dienen. Een fris nachtje in een hangmat bracht een tweede dag op het strand, die ons oplaadde voor de komende maanden. De zware boottrip terug naar Taganga betekende namelijk dat ons afscheid van de Caribische Zee steeds dichterbij kwam.

Colombia bestaat namelijk niet alleen uit het noorden, waar wij ook achter kwamen toen het vliegtuig ons in Medellin afzette. Dit is de tweede stad van Colombia en staat bekend als de gezelligste stad met het perfecte klimaat (20-25 graden, dag of nacht, hele jaar lang). De gezelligheid is er echter alleen in het weekend, waardoor we besloten meteen door te reizen naar de koffie-regio, waar een miniscuul dorpje Salento ligt. Hier hebben we een trektocht gedaan, wat toch nog pittig was aangezien het op 2800 m hoogte ligt, en een bezoek gebracht aan een koffieplantage. Vooral de trektoch was erg gaaf door de aanwezigheid van enorme palmbomen. Geen idee hoe het kan dat die niet afbreken, maar het staat leuk op de foto. Een zes-uurse busrit terug en we waren er klaar voor om de gezelligheid van het weekend in Medellin te beleven.

Dit lukt goed. Ons hostel was op rolafstand (bergop, dat wel) van een groot park, Parque Lleras, waar donderdag tot zaterdag alles en iedereen bij elkaar zit. De barren eromheen zitten vol en de salsamuziek staat altijd hard. De eerste hele dag in Medellin, de vrijdag, hadden we gevuld met een kabelbaantocht naar een uitzichtpunt naast de stad. Helemaal tot rust gekomen van het uitzicht gingen we die avond op aanraden van een paar Amerikanen naar een bar buiten dit park, wat de raarste bar ooit bleek te zijn. Carnavalsverlichting, bediening in disney-outfits, hele families die op stoelen staan te dansen, kranen bij wc’s in de vorm van een urinerende superwoman, de presentator was een zwarte piet (ja echt) en er werden muziekinstrumenten doorgegeven. Grappig, maar de volgende avond gingen we maar gewoon naar het park en een bar met latijnse muziek.

Zaterdag vulde we met de ‘Pablo Escobar-tour’, waarbij we een trip maakte langs belangrijke gebouwen en buurten uit de tijd dat Medellin nog de gevaarlijkste stad ter wereld was, zo’n 20 jaar geleden. Dit shotje cultuur maakte het wel indrukwekkend om te zien hoe snel een land zich kan herstellen, want als toerist krijg je maar weinig mee van het verschrikkelijke verleden, waar een groot deel van het land ondertussen mee af heeft kunnen rekenen. Nee, geweldadiger zijn tegenwoordig de voetbalwedstrijden, wat ons dus ook wel een leuk idee leek. Toevallig was die middag de meest beladen derby van Zuid-Amerika gepland ( Medellin vs Athletico Nacional), dus we konden wat verwachten. Helaas was het uitpubliek niet welkom door eerdere verwoestingen, waardoor het hele stadion volzat met 30.000 Medellin-fans. Via de chauffeur van de Escobar-tour hadden we tickets vlak naast de harde kern kunnen krijgen, waardoor we 90 minuten lang liederen, bier, ballonnen, spandoeken en spaanse verwensingen om onze oren kregen. Het voetbal zelf was namelijk niet om aan te zien. Wel heel erg gaaf om die sfeer zo mee te maken!

Zondag besloten we naar een uitkijkpunt in de buurt te gaan, waar van een 200-meter hoge steen mooi uitzicht had moeten zijn over het gebied vol met meren eromheen. Aangekomen boven op steen, 740 treden verder, bleek er echter 10 meter zicht te zijn.. Teleurgesteld bleven we wachten, wat een goede zet bleek. We hopen dat de foto’s (de laatste uit het tijdperk voordat Arjen zijn nieuwe camera kan gebruiken) een goed beeld geven.

En toen kwam de maandag, met een vlucht naar Quito, de hoofdstad van Ecuador. Colombia zit er alweer op en we zullen het missen. De cultuur en de mensen hebben iets leuks en gezelligs. De muziek overal, de scheurende Hyundai i10-tjes in de straten, de volle parken. Een erg mooi eerste gedeelte van de reis!!

En oja, morgen gaan we een vulkaan van 5900 meter beklimmen en daarna een week naar de Galapagos, maar dat vertellen we tegen die tijd natuurlijk weer ;)