Op naar het Zuiden!

Wat gaat de tijd toch snel hier. Dit verhaal wordt geschreven vanuit Arequipa, een mooie stad in het zuiden van Peru. Aangezien dit ongeveer 35 uur in de bus van Cuenca vandaan ligt, moet er in de tussentijd toch het een en ander gebeurd zijn. En dat klopt.

Na de supersnelle rit door Ecuador hadden we behoefte aan een beetje rust. Vandaar dat we een hostel hadden geboekt aan het strand van Mancora, net over de grens met Peru. Hier zouden we ons wel op kunnen laden toch? Fout. We hadden geboekt in Loki, wat kennelijk een van de grootste feesthostel-ketens van Zuid-Amerika is. Nou hadden we wel behoefte aan een feestje, Ecuador is wat dat betreft erg rustig, maar je hebt feestjes en je hebt Loki feestjes. De foto’s zullen we jullie, ook uit eigenbelang en met inachtname van de eeuwigheid van het internet, besparen. We hadden het er goed naar ons zin.

Na twee dagen zonnen, poolen en feesten leek het ons goed om de weg naar het zuiden te vervolgen. Dit deden we uiteraard met een nachtbus, die hier in Peru naar een ander niveau getild wordt. Grote stoelen, dekentje, kussentje, ontbijtje, koppie koffie en altijd een film, al weet je nooit wat je krijgt. Met hetzelfde gemak wordt een film als Malificent (Doornroosje) afgewisseld met een keiharde actiefilm of thriller. Maakt ze niet uit hier in Peru.

Kapot kwamen we aan in Huanchaco, waar ultiem relaxedte, langharige surfdudes het straatbeeld domineerden, op zoek naar de, overigens erg grote, golven. Ook bleek hier opeens een gigantische ruïne-stad te liggen, een hoofdstad van een Pre-Inca-beschaving. Ook dat is Peru. Overal waar je kijkt, staan resten van de Inca’s of volkeren die door de Inca’s verslagen zijn.

Snel door naar het zuiden, want daar zijn de mooiste dingen. Weer een nachtbus verder kwamen we aan in een iets groter plaatsje, namelijk de hoofdstad Lima. Dit wordt gezien als een van minder mooie steden, waardoor we hier maar kort bleven. Wel belandde we nog in een veel te fancy restaurant met een paar Peruaanse meiden die we in Mancora hadden ontmoet. Daar kregen we gegrilde koeienhart voorgeschoteld, wat verbazingwekkend lekker was. Geen wonder dat het woord corazon in ieder liedje hier voorkomt.

Bij de derde stop werd het uitzicht al een stuk boeiender. Dit gedeelte van het land blijkt namelijk een woestijn te zijn. Midden in de woestijn is een kleine oase, genaamd Haucachina, die geheel draait op toeristen die gek genoeg zijn om de grote zandduinen af te gaan boarden. Dit konden we niet missen natuurlijk. Hier werden we overgeleverd aan een krankzinnige buggychauffeur, die overigens een verschrikkelijke zandboardinstructeur was. Deze man had als levensdoel de buggy op de meest bizarre manieren afgronden in te storten en over heuvels te vliegen. Hele mooie tussenstop zo, ook al bleven we er niet slapen. Want: Nachtbus!

Eindelijk hadden we ons doel bereikt. Peru is mooi, maar je mag er niet weg voordat je twee van de absolute hoogtepunten van het continent hebt gezien. De eerste ligt in de buurt van Arequipa, waar de langste en op-een-na diepste vallei ter wereld ligt: de Colca Canyon, op zijn diepste punt tweemaal zo diep als de Grand Canyon. De eerste dag besteedde we aan Arequipa, een van de mooiere steden van Peru.

Hierna besloten we de Colca Canyon te gaan bedwingen. In een trektocht van twee dagen werden we diep de vallei in gereden, waar we Condors kon kijken, wat met meer dan 3 meter de grootste vliegende vogels ter wereld zijn. Op het uitkijkpunt was het erg bewolkt en bleven de Condors weg, maar toen we een paar uur later met een groep de tocht naar de bodem van de vallei maakte, kregen we een privéshow. Twee uur afdalen later kwamen we bij de rivier aan, zo’n 1100 meter lager. Dit ging nog best, maar we wisten dat ons de dag erna de tocht omhoog te wachten stond. 5.20 uur ging de wekker en zonder ontbijt begonnen we aan de tocht omhoog. Het was weer bewolkt, maar hoe hoger we kwamen, hoe meer het wegtrok. Wat we zagen was misschien wel het mooiste uitzicht van de hele reis. De bergen waren enorm stijl, ruig en hoog. We hopen dat de foto’s ze enigszins eer aandoen, maar we denken van niet. Echt waanzinnig mooi, en we zijn niet eens klaar.

Want nu gaan we dan eindelijk op weg naar het absolute hoogtepunt en voor mij de grote finale. De laatste nachtbus naar Cusco, waar een van de zeven nieuwe wereldwonderen op ons staat te wachten. Machu Picchu, we komen eraan!